toekomstwensen Meskerem Mees
Ter gelegenheid van de vijftigste verjaardag van de cultuurhuizen heeft cult! tien organisaties, individuen of duo's gevraagd hun toekomstwensen voor de cultuurhuizen te formuleren. We delen ze graag een voor een met jullie.
het is niet de schuld van de programmatoren.
Het is niet de schuld van de programmatoren. Dat is een feit. Toch ligt er een grote verantwoordelijkheid bij diegenen die de toegang tot het podium bewaken. Zij bezitten de sleutel tot de volgende stap in de carrière van artiesten die zich nog volop aan het ontwikkelen zijn. De jonge talenten die een podium nodig hebben om te ontdekken wat wel en niet werkt. Deze fase van ontdekking en experiment is cruciaal in elke artistieke carrière. Een podium is net zoals een publiek een essentieel element in het groeiproces van een maker. Als er een boom valt in het bos maar er niemand is om hem te horen of zien vallen, is hij dan wel echt gevallen?
Een cultuurhuis moet bedachtzaam en grondig omspringen met deze verantwoordelijkheid. Naar mijn gevoel zijn er een pak problemen die simpelweg opgelost kunnen worden door de juiste personen aan te stellen voor deze functie. Als een cultuurhuis er niet in slaagt om jongeren een abonnement te verkopen of om ze überhaupt te bereiken, kan men bijvoorbeeld enkelen van hen uitnodigen om het programma mee te cureren. Als er gebrek is aan diversiteit of originaliteit in de jaarkalender betekent dat misschien gewoon dat er nood is aan een ongeconditioneerde blik van een buitenstaander of zelfs een leek. Elke programmator is toch per slot van rekening ooit begonnen als een doordeweekse cultuurfanaat, niet?
wat is cultuur?
Mijn definitie van cultuur is niet dezelfde als die van mijn buurvrouw of zelfs die van mijn moeder. Mensen zijn nu eenmaal unieke wezens. Elk met een eigen verhaal dat ervoor zorgt dat ze een gedeelde ervaring op een totaal verschillende manier beleven. Een cultureel bewustzijn, een eigen stijl of smaak ontwikkelen is absoluut geen vanzelfsprekendheid. Mensen staan er niet bij stil waarom iets hen tot tranen toe kan beroeren, terwijl het een ander koud laat. Maar dit is wel de realiteit waarin cultuurhuizen opereren. Het is ongelofelijk moeilijk, om niet te zeggen onmogelijk om iedereen tevreden te stellen, laat staan te houden. Dat hoef ik jullie niet te vertellen. Nothing for everyone, something for everybody! Wat ik wel wil benadrukken is dat men in de zoektocht naar een eigen identiteit als cultuurhuis niet mag vergeten een breed publiek aan te spreken. Een scenario waarin bepaalde zalen zijn voorbehouden voor bepaalde genres of zelfs namen resulteert in een extreme vorm van gatekeeping die een serieuze bedreiging kan vormen voor het cultureel landschap. Pas hiervoor op en zoek manieren om dit tegen te gaan.
wie is en representeert ‘de cultuursector’ eigenlijk?
Ik denk dat het zoeken naar een gezamenlijke stem ten tijde van de corona crisis ons als culturele sector heeft geleerd dat, hoewel we het onderling niet altijd met elkaar eens zijn, we als sector een impact hebben. Dat we zelfs in staat zijn om verandering teweeg te brengen op plaatsen waar we als individuele speler(s) nooit of te nimmer gehoord zouden worden. Laten we ook nu in de toekomst maximaal inzetten op onderlinge communicatie en op zoek gaan naar manieren waarop we elkaar kunnen helpen en ondersteunen zodat ik en al mijn collega-artiesten met een gerust hart verder kunnen doen wat we graag doen: dingen maken, dingen tonen en dat op plekken die er zich toe lenen en er zich voor openstellen.
Goede moed!
